De Escapisten

Uit het boek

Zeno hield van slapen. En hij sliep wanneer hij maar kon. Niet dat hij het nodig had. Hij was eigenlijk nooit vermoeid en zorgde ervoor dat dat ook niet gebeurde. Als hij al ergens moe van werd, dan was het van zijn eigen gezaghebbende geest. Daar ontsprong uit iedere willekeurige gedachte een volgende, als een eindeloze stroom zeepbellen waar hij willoos achteraanholde om ze uit elkaar te laten spatten. Het was aan de slaap te danken dat de hemel van zijn geest weer werd schoongeveegd. 
Zoals mensen door een combinatie van talent en toewijding bedreven kunnen raken in uiteenlopende disciplines, zo was voor Zeno slapen de kunst waarin hij het meesterschap had bereikt. Bovendien had hij er een slimme manier van tijdverdrijf in gevonden. Het vroeg nauwelijks inspanning en hield het ingewikkelde gedoe van de werkelijkheid op een prettige afstand. Hij stelde geen voorwaarden aan tijd en plaats, waardoor er eigenlijk altijd wel gelegenheid was voor een dutje. Zonder daarmee zijn kruid voor de nacht te verschieten. Want ook dan sliep hij moeiteloos in, diep en dwars door de beats van zijn benedenbuurvrouw die er, als DJ Circe, een nachtelijk bestaan op na hield. Slaap was op afroep beschikbaar en hij beschouwde het als een gave die hij innig koesterde. Mocht het voorkomen dat een bange droom voor een onderbreking zorgde, zonder problemen koos hij daarna weer precies de juiste golf die hem onmiddellijk terugvoerde naar de kalme oceaan van tevreden sluimeren. 
Maar waar niets zijn slaap leek te kunnen verstoren, was er de afgelopen nachten iets merkwaardigs aan de hand. Zeno werd veel vroeger wakker dan normaal en was tot zijn grote verdriet daarna niet meer in staat de flow van slaap terug te vinden. Toen bleek dat er geen sprake was van een incident was hij de tel bij gaan houden. Inmiddels stond de teller op twaalf. Al twaalf nachten werd zijn eindeloze keveren op exact hetzelfde tijdstip onderbroken en vond hij zich even later klaarwakker aan de keukentafel. Machteloos over zijn tanende krachten en zo humeurig dat zelfs het gebrek aan gezelschap zich uit de voeten maakte. Het was vooral de manier waarop die hem verontrustte. Vannacht zou het de dertiende en, wat Zeno nog niet wist, laatste keer zijn dat zijn slaap zo verstoord zou worden. En in tegenstelling tot zijn vurige wens, zou daarna niets meer hetzelfde zijn.